Door de coachingsessies kreeg ik meer inzicht in mijn zwaktes en sterktes, ik leerde ook uit mijn sterktes te vertrekken en de impact van mijn zwaktes te minimaliseren. (J. Storms – Leuven)

Samen met mijn vriend die AD(H)D heeft ging ik op gesprek. Dit was erg emotioneel en opluchtend. Door de sfeer van de werkruimte, een kop thee en haar open communicatiestijl voelde we ons meteen veilig. (H. Adams - Bornem)

In een wirwar van mijn drukke verhaal kon Karin goed samenvatten wat er speelde en wat de mogelijke doelen en werkpunten waren. (J. De Bruyn –-Deurne)

Eindelijk heb ik geleerd dat een agenda een vriend is. (T. Sterckx - Wilrijk)

Ik kreeg erkenning en herkenning in mijn AD(H)D en alles waaraan ik twijfelde. Dit gaf kracht om terug beetje bij beetje in mezelf te geloven. (A. Luyten - Brasschaat)

Uiteraard waren (en zijn) er veel problemen die rechtstreeks aan AD(H)D verbonden zijn, maar de stap naar medicatie is en blijft voor mij te drastisch en onaanvaardbaar. Door de vele inzichten die ik hier verwerf en de bewustwording die hieruit voortvloeit, ben ik steeds beter in staat mezelf te begrijpen en vooral ook bij te sturen. Hoewel ik besef dat dit een proces zal zijn met vallen en opstaan, heb ik in de ADHD coaching een werkbaar alternatief gevonden voor medicatie. (Patrick - Mol)

Karin verstaat de kunst om bij haar ondersteuning niet vanuit een of andere rigide werkvorm te vertrekken maar heeft het inzicht om het advies en begeleidingsstijl steeds op maat te snijden van de persoon in kwestie (Peter Gielen - Trefpunt Zelfhulp - Leuven)

Ik heb van meerdere volwassenen vernomen dat ze zeer tevreden zijn over haar kundigheid, ervaring en inzet bij haar coachingactiviteiten (Dr. Werner Van Den Bergh - neuropsychiater - Lubbeek)

Interview met HUMO

13 januari 2004, door Jolien Janzing

Karin (33):

« Rilatine veranderde alles. Dat eerste weekend was ik waw, zo glashelder, een heel ander mens. Wilskracht, zo ontdekte ik, zat dus gewoon in een pil »
« Zal ik je vertellen hoe ik vroeger de keuken opruimde ? Ik waste de glazen, droogde ze af en bracht ze naar de kast in de woonkamer. Daar zag ik de telefoon – o ja, ik moest nog even naar die vriendin bellen. Tijdens het bellen zag ik dat het tafelkleed vies was, dus stopte ik dat in de wasmachine. En hé, daar lag het nagelknippertje – laat ik maar meteen mijn nagels even doen. Ondertussen was ik die hele afwas natuurlijk vergeten. Boodschappen doen was ook zo’n opgave. Als ik uit de supermarkt kwam, was ik totaal verwilderd. Zoveel kleuren en smaken die op me afkwamen, zoveel keuze. Gehypnotiseerd laadde ik mijn karretje vol, vaak met dingen die ik thuis toch al had. Ik trok een pak koekjes open - ik wilde er direct één, was niet in staat om te wachten tot na de kassa. »
« Ons huishouden was altijd wat chaotisch geweest, maar na de geboorte van ons dochtertje Kayleigh kreeg ik er helemaal geen grip meer op. Ik zat thuis met de twee kinderen en voelde mezelf wegzinken. ‘s Nachts lag ik te woelen in bed, zo over mijn toeren was ik. Elke ochtend begon ik met goede voornemens, maar dan holde ik weer met een sok in de hand door het huis en waar moest ik die ook weer leggen en was-ie vies of was-ie schoon ? Tim, onze zoon, was al net zo druk als ik. Vergat ik een kast te sluiten, dan haalde hij die leeg. Op den duur kon ik wel gillen. Er lag een burn-out op de loer en ik maakte felle ruzies met Vincent, mijn man. Soms voelde ik me uitgelaten en blij, maar in geen tijd kon ik diep somber worden. Mijn stemmingen wisselden vlugger dan het weer. »

Oogkleppen

« Toen Tim in de tweede kleuterklas zat, vertelde zijn juf me dat hij drukker was dan de andere kinderen. Zou hij soms hyperactief zijn ? Die avond surfte ik op het internet naar informatie over hyperactiviteit. Ik stuitte op een website over ADHD en de kenmerken bij volwassenen stonden er opgesomd. Ik las een zin en toen nog een, en plots dacht ik : Verrek, dat ben ik ! Heel confronterend was dat, heel herkenbaar. Toen de eerste schok voorbij was, begon ik te huilen. Al de verwijten die ik in mijn jeugd had moeten aanhoren, kwamen weer naar boven. Je bent lui, je hebt geen wilskracht en Karin kan het best, als ze maar wil. Mijn ouders zeiden het, de meester schreeuwde het en schreef het op mijn rapport. Ik zag mezelf weer zitten in het eerste middelbaar – de Latijnse – vol hoop en plannen, maar als in een waterval ging ik een jaar later naar de moderne, vervolgens naar toerisme en toen moest ik doubleren. Nooit slaagde ik er in de verwachtingen van mijn ouders of leerkrachten in te lossen – of die van mezelf. »
Eigenlijk had ik in die tijd thuis maar één bekommering : ik moest zo vlug mogelijk bij dat aanrecht weg. Ouderschapsverlof mocht niet te lang duren, ik werd gek tussen die vier muren.
Bij vliegtuigmaatschappij VLM-Airlines kon ik aan de slag, in een ploegendienst. Wat een bevrijding ! Het werk was vlug, afwisselend, boeiend.
« Drie jaar terug, deed ik testen bij een neuropsychiater en mijn vermoeden werd bevestigd : ik leed aan ADHD.
In die dagen schreef de psychiater me voor het eerst het klassieke middel voor ADHD voor : rilatine. »
« Rilatine veranderde alles. Dat eerste weekend was ik waw, zo glashelder, een heel ander mens. Wilskracht , zo ontdekte ik, zat dus gewoon in een pil. Op maandag pakte ik een pil en ging boodschappen doen. In mijn tas zat een keurig boodschappenlijstje en ik wist precies wat we gingen eten. Als een paard met oogkleppen liep ik door de supermarkt, kocht enkel wat ik nodig had. Perfect. Maar na een paar dagen medicatie begon ik mezelf te missen. Bij ADHD werken je hersens razend snel en dat miste ik. Er vallen allerlei laatjes open, je krijgt schitterende ideeën, bent heel ad rem. Lef, creativiteit en verbeeldingskracht, dat krijg je allemaal cadeau. Met Rilatine was ik saai en vreselijk ernstig. Twee jaar lang had ik een liefde – haat verhouding met medicatie. De medicatie is nu eindelijk goed getuned.
Ik functioneer nu gewoon beter en toch schiet er zo af en toe nog een laatje open. Zo creëerde ik zelf mijn huidige functie: ik geef opleiding aan check-in en baliepersoneel in Antwerpen, Rotterdam en Engeland. »
« Leven met ADHD was nog best te doen, maar ondertussen sjouwde ik ook nog die rugzak vol verwijten mee, die ik sinds mijn kindertijd had moeten aanhoren. De psychotherapeut hielp me om af te rekenen met het schuldgevoel, de diepe schaamte en de onmacht. Het oordeel van anderen deed er steeds minder toe. Nu moest ik nog het vlugge wisselen van mijn stemmingen onder controle zien te krijgen. Vaak hebben vrouwen met ADHD extra problemen door PMS (premenstrueel syndroom). Eén week per maand liepen mijn wisselelende stemmingen helemaal uit de hand. Dat lukte met Efexor, een anti-deppresiva. Toen ik het pas nam, ging ik een keer zwemmen met mijn zoon en dochter. Normaal haat ik zwemmen – de hokjes, de galmende stemmen, de geur – maar ditmaal had ik mezelf in de hand. Ik genoot zowaar van het geplons met de kinderen. Tegenwoordig heb ik ook enige controle over mijn huishouden. Ik dokterde allerlei technieken uit. Zo zie je me niet meer verdwaasd met een theedoek door het huis lopen. Ik doe de keukendeur dicht, zet radio 1 op zodat mijn hersenen hun bezigheid hebben en doe wat ik moet doen. Meestal althans. »